شهید محمود صدیق فرزند علی‌اکبر در تاریخ بیست و سوم تیرماه سال 1346 در روستای بلوبند از توابع بخش خرقان شهرستان ساوه و در دل خانه‌ای گلین ولی با صفا و پر از صمیمیت در خانواده‌ای مذهبی و روستایی که اهل تلاش و کار و فعالیت‌های روزمره بودند، دیده به جهان هستی گشود. محمود نامی بود که پدرش برایش انتخاب کرد و او را به سمتی هدایت کرد که خودش با اراده و انتخاب راهش را مشخص کند. تربیت او را خانواده به عهده گرفتند و با نماز که سرچشمه‌ی پاکی‌هاست، آشنایش کردند. از همان سال‌ها نمازش را می‌خواند و روی به درگاه خدای متعال می‌آورد. سعی می‌کرد تا می‌تواند برای کمک به خانواده هم کار و فعالیت داشته باشد. محمود پسری بازیگوش و شوخ‌طبع بود. شیطنت‌های کودکی را داشت و با بچه‌های روستا به فوتبال بازی و بازی‌های محلی مشغول می‌شد.
دوران کودکی‌اش که به پایان رسید، برای تحصیل به مدرسه‌ی روستا رفت و در دوران انقلاب تحصیل می‌کرد و توانست تا کلاس پنجم ابتدایی درس بخواند. درس را که تمام کرد به کار و کشاورزی روی آورد تا در محضر پدری باشد که تمام وقت برای آسایش فرزندانش فعالیت می‌کند و عرق می‌ریزد. دست‌های پینه‌بسته‌ی محمود هم نشان از کارهای سنگین می‌داد.
سال‌های آخر جنگ تحمیلی بود که قصد رفتن به خدمت سربازی کرد و به عنوان پاسدار وظیفه در یگان دریایی لشکر 17 علی بن ابیطالب(علیهما السلام) مشغول به خدمت شد. او کارش تعمیر و سرویس موتور قایق بود و نمی‌گذاشت تا رزمندگان در عملیات‌های دریایی با مشکل روبرو شوند. حدود دوازده ماه از خدمتش گذشته بود که در منطقه فاو عراق به شهادت رسید. از پیکرش چیزی نماند تا به رسم یادبود برایش مزاری درست کنند. او جزء شهدای مفقودالجسد ماند تا با مادر مفقودین، حضرت زهرا(علیها السلام) محشور شود.
